Vietnam

Anh oi (Schreeuw je uit als: aang ooooi)!

Op 9 mei ben ik vanaf Ngurah Rai (Bali) met een tussenstop in Singapore naar Ho Chi Minh (Zuid- Vietnam) gevlogen. Het vliegveld in Singapore was enorm en omdat ik met een goedkope vliegvaartmaatschappij namelijk Tiger Air vloog, werd ik met een busje naar het goedkopere vliegveldgebied gebracht. Dat het heel erg moeilijk is om alleen te reizen bleek al vanaf het begin. Terwijl ik in de rij stond om een visum te kopen (20 dollar vooraf op internet, 25 dollar op het vliegveld, pasfoto en een vooraf ingevulde formulier) hoorde ik opeens mijn naam :)! Een jongen genaamd 'Vasco de Gama' die wij eerder in Java/Bali hadden ontmoet, maar ook weer kwijt waren geraakt stond onverwacht ook in Vietnam. Samen met hem ben ik vanaf het zuiden naar het noorden getrokken (plusminus 1650 km). Met Vasco en twee andere gestrande Franse backpackers Juliette en Olivia hebben wij de bus naar Ho Chi Minh city genomen. De taxichauffeurs noemden belachelijke prijzen, maar de bus was goedkoop en zonder het te weten was ons afgezet worden avontuur begonnen. We hebben namelijk in de bus voor twee plekken moeten betalen, want onze backpacks golden ook als 1 persoon. De twee Franse meisje vertrokken een dag later uit Ho Chi Minh en hen hebben we onderweg naar het noorden nog een paar keer gezien en we hebben nog een paar keer samen gegeten.

Ik zal allereerst een algemeen plaatje van Vietnam schetsen. Het noorden heeft naar mijn mening veel meer te bieden dan het zuiden, want de steden hebben een bepaalde charme en de natuurgebieden zijn prachtig. Overal in Vietnam zie je vrouwen met een rieten rijsthoedje op of vrouwen met een stok op een rug waaraan aan de uiteinden manden zijn vastgemaakt waar groeten, fruit en vlees in zit. Het eten in Vietnam is erg lekker. Mijn favorit is bánh xèo (rijstpanekoek met garnalen en groene blaadjes die je in rijstpapier moet wikkelen en moet dopen in een sausje). Ook de verse spingrolls, ph bò (koesoep) en Banh Bao (ook wel white rose genoemd) zijn super lekker. De taal die zij spreken klinkt erg gek. De meeste mensen praten schreeuwend ongeacht hoe laat het is. Daarnaast kent de taal veel klinkers waardoor je het idee krijgt dat ze constant ruziën. Verder kan bijna geen enkele Vietnamees Engels spreken (en als ze wat zeggen is het: same same) en door deze taalbarriere ontstaan vaak misverstanden waardoor ze onvriendelijk(er) overkomen. Veel mensen zeggen dat de mensen in het noorden onvriendelijker zijn, maar ik moet zeggen dat ik dit totaal niet gemerkt heb. Ik heb super lieve, rare en onrvriendelijke mensen tijdens mijn gehele trip vanaf het zuiden naar het noorden ontmoet. Bijvoorbeeld een mevrouw die met nee antwoorde nadat ik haar vroeg of ze een foto wilde maken en met ja antwoorde nadat de gids haar uitleg had gegeven over hoe ze de camera moest gebruiken. Blijkbaar zei ze nee omdat ze nog nooit een camera vastgehad had. Ook gaan ze er vaak bij voorbaat er al vanuit dat ze je niet begrijpen en kappen je af door een star gezicht te trekken en no no no te zeggen. Toch vind ik de Vietnamezen vaak erg onbeleefd of moet ik zeggen Vietnamezen hebben andere gewoonten. Ze kennen bijvoorbeeld het begrip 'rij' niet en gaan gewoon naast je staan terwijl je wat aan het betalen bent en als het te lang duurt gaan ze gewoon voor. Verder is het erg vuil in Vietnam doordat de Vietnamezen letterlijk alles vervuilen. Op straat liggen zakjes vuil en wanneer zij eten, spugen ze de etensresten zoals pitten op de grond. Ook de de vloeren van de treinen zijn een vuilnisbelt met overal maiskorven, eierschalen en kots van vooral kinderen. Wellicht zijn de Vietnamezen Vietnam gaan vervuilen nadat de communisme minder de overmacht had. Misschien als onafhankelijkheidsteken? Verder rijdt iedereen hier op een scooter. Zelfs mensen die niet zo rijk zijn hebben een. Op straat zie je veel mensen die op hun scooters slapen of je roepen om een ritje op hun scooter te maken. Op deze multi functionele voertuig vervoerd men naast hele families (vader, moeder, kind van 3 en baby op 1 scooter), varkens, 9 kraten cola, kooien vol met kippen, bamboo stokken van 3 a 4 meter lang en noem het maar op. In Vietnam vind je overal van die kleine plastic tafeltjes en mini krukjes waar je voor wat minder dan in een restaurant Vietnamees eten kan verkrijgen. Deze plekken zijn wederom smerig met uitgespugd eten en servetjes die op de grond gegooid worden , maar het is wel gezellig doordat veel mensen hier gebruik van maken dus ook wij hebben een paar keer meegedaan. Omdat scooters en deze eetplekken vooral op de stoepen uitgestald zijn, is 'de stoep' verdwenen. Alleen in de wat rijkere plekken bijvoorbeeld in de French quarter in Hanoi of in Saigon zijn de stoepen aanwezig. Doordat er miljoenen scooters overal krioelen en de mensen veel in de uitlaatgassen zitten, draagt bijna iedereen hier een doktersmaskertje rondom het mond met een kleine bloemetjesmotief. Deze bloemetjesmotief komt ook terug in een soort lentejas die zij dragen om niet bruin te worden. De steden zijn enorm druk met een wespennet van constant toeterende scooters. Terwijl ik dit type ben ik in het noorden en hoor ik ook alleen maar getoeter. Naarmate je zelf op een scooter zit begrijp je waarom men zoveel toetert. Van links en rechts komen er scooters op je af en er zijn niet veel oversteekplaatsen. Wanneer deze er wel zijn stopt niemand. Je moet gewoon langzaam oversteken en zij proberen je dan niet te raken. Verbazingwekkend genoeg ging dit mij erg goed af en was ik totaal niet bang. Tot slot mijn nummer 1 ergenis: toerist prijzen. Ze proberen je overal af te zetten, want zelfs de taxi kent een toeristmeter. In indonesië was het erg makkelijk om af te dingen, omdat ze ervoor open stonden. Hier zeggen ze mega zelfverzekerd: 150000 dong en lachen je uit als je lagere prijs noemt. Door de manier waarop ze het zeggen heb je het gevoel dat er geen ruimte is om af te dingen. Je moet wel geduld hebben en sterk in je schoenen staan, wil je het voor de prijs die jij in gedachten had krijgen. Vaak betaal je ook een bepaald bedrag voor een toer en denk je een goeie deal gemaakt te hebben, merk je even later dat iemand anders precies dezelfde toer voor minder heeft gekregen. Ik hoop dat ik een beeld heb kunnen schetsen van Vietnam en nu op naar de leuke dingen die ik heb gedaan en heb gezien!

Ho Chi Minh of te wel Saigon is niet echt een mooie of een boeiende stad. Hier verbleef ik in Madam cuc's met lekkere zelfgemaakte aardbijenjam en all you can eat banaan. The War Remnants Museum is een indrukwekkend museum met voornamelijk fotos van de langdurige oorlog en de consequenties van de chemische stof dioxine op de bevolking. Ook de 'tiger cages' (een kleine hok van prikkeldraad waar men met 4 mensen ingestopt werd ter straf ) heeft grote indruk op mij gemaakt. Savonds hebben we in een barretje wat gedronken met Vietnamezen die live rockten en waar achter ons een oud mannetje door 5 vrouwen werd besprongen. Tussen de liedjes door werd reclame voor bijvoorbeeld de cowboy kamer gemaakt zodat onze ouwe ook kon genieten.

De dag erop hebben we de bus naar Mui ne genomen. Eenmaal in de bus kon ik niet meer stoppen met lachen want de bus had stapelbedden en wij sliepen onderin en helemaal achterin de bus. Er waren 4 plekken aan elkaar vast gemaakt en als je claustrofobisch bent moet je niet voor deze plekken gaan. Twee grappenmakers uit China hebben deze donkere reis kleur gegeven. Eenmaal in Mui ne aangekomen, kwam Vasco erachter dat zijn zonnebril weggepakt was terwijl hij sliep. Na de hele bus, tassen en zakken van de Vietnamezen doorgezocht te hebben, waren we een uur verder en was het 1 uur snachts. De buschauffeur was het wachten zat, besloot om weg te rijden, maar dropte ons gelukkig even later ergens. Ergens, want die avond had ik het idee dat we in ghost town waren beland. Er blaften honden, er was verder niemand op straat en even had ik het idee dat er van die struiken zoals je die in cowboy films ziet voorbij kwamen rollen. De volgende dag was super leuk. Na een busrit langs vissermannen waar ik als enige het aandurfte om zelfgemaakte mega sterke en mega vieze alcohol te drinken (met grote stukken bijengewas en ze hebben mij wijs gemaakt dat er cobrabloed doorheen zat) zijn we naar de zandduinen gegaan waar we een squad hebben gehuurd. De duinen waren hoog waardoor je de zand goed tegen je benen en gezicht aan voelt schuren desondanks was dit een van de hoogte punten van Vietnam. Op de andere duinen heb ik een stuk plasticzeil gekocht/gehuurd van een jochie die mee ging als privé gids om mij de goede duinen te wijzen. Van deze duinen ben ik een paar keer naar beneden gegleden. Aan het begin ging het erg goed, maar op een gegeven moment ben ik te veel naar voren gaan zitten en heb ik wat coprols in het zand gemaakt. Na twee keer douchen was het zand op mijn wimpers, in mijn oren en op mijn scalp dan eindelijk weg. Moet vast een gek gezicht zijn geweest toen ik weer terug de minivan inging, want ik zat er helemaal onder! Die nacht hebben we 6 uur moeten wachten tot we de bus naar Nha Trang konden nemen. Met wat gekke muziek op de achtergrond, liggen in een hangmat en kletsen rondom een kampvuurtje met een jongen met waangedachten door marihuana gebruik zijn we de uurtjes makkelijk doorheen gekomen.

De volgende busrit met bestemming Nha Trang duurde weer 6u, maar was in tegen stelling tot de andere busrit verschrikkelijk. Er zaten grote gaten in de weg waardoor ik niet normaal op mijn stoel kon blijven liggen en zo af en toe rolde een chinees op mij. Dit plaatsje diende vooral als uitrustplek, want ik heb op de strand en twee nachten in het hotel wat slaap ingehaald.

Na een nachtbusritje van 12 uur kwamen we aan in Hoi ann. Een lief schattig stadjes met overal gekleurde Chinese ballonen. Fietsend in Hoi Ann zijn we in een wat minder toeristische plek beland. Hier hebben we met handen en voeten met de locals gepraat en een schattig omatje ontmoet. Tijdens ons theetje met uitzicht op de rivier viel een van de mannen uit zijn hangmat omdat de touw brak. Na overspoelt te zijn door de honderden kleermakerwinkeltjes heb ik besloten om mijn jurk te cancellen en een tripje in de bergen te maken. Omdat iedereen hier wat laat maken wilde ik dat ook, maar de simpele dingen die zij goed kunnen maken kan ik voor dezelfde prijs in Nederland krijgen en de vraag is of zij het jurkje dat ik wilde goed konden maken in een paar uur. Sochtends vroeg zijn we met mr. Chinh onze easyrider met twee motoren de bergen ingegaan. Vasco reed op een motor en ik zat vooral bij mr. Chinh achterop. Deze toer koste onze 60 euro per persoon voor een hele dag, maar het was het meer dan waard. We hebben 50km van de Ho Chin Min trails afgelegd en in totaal 350km rondgetoerd in de bergen. Onderweg staken er buffelos over, ben ik in een mijn geweest, hebben we de meest prachtige uitzichten gehad, ben ik uitgelachen door een oud vrouwtje zonder spierballen om mijn boomhakwerk, hebben we bij locals theetje geleut en geluncht. Zelfs toen het regende en wij allemaal als smurfjes (bauwe regenpakken) op de motor zaten, wegglipte over een brug vol modder gemaakt van bamboo, we door mega plassen crosten had ik de tijd van mijn leven! Die avond hebben we vanaf Danang de 16 uur durende trein naar Hanoi genomen. Er waren niet veel mensen in de trein en daardoor had ik twee 'soft seats' voor mij zelf waardoor ik goed heb kunnen slapen. Wel werd ik zo af en toe wakker gemaakt door een Vietnamees mannetje die bijna de gehele reis naar mij gestaard heeft. Hij was wel aardig want iedere keer dat hij mij wakker maakte, bood hij mij eten aan.

Hanoi is een veel karakteristiekere stad dan Saigon. Na mega lange wandelingen door de gehele stad, de tempel van literatuur, voor de Ho Chi Minh Mausoleum gestaan te hebben en niet naar binnen gemogen omdat we vijf minuten te laat waren en de water poppen show heb ik Vasco gedag moeten zeggen, omdat hij een vlucht naar Bangkok had staan. Ik ben benieuwd hoe mijn reis gelopen zou zijn als we elkaar niet toevallig op het vliegveld waren tegen gekomen...

Na een toptijd met Vasco stonden alweer nieuwe reismaatjes klaar. Samen met de lovely Fleur en Emma heb ik wat tijd in Hanoi doorgebracht en zijn we samen nog verder naar het noorden getrokken met de trein. We hebben in een niet verwachte 10 uur duurende treinreis ons misselijk gegeten met snoep en cakejes en waren echt aan normaal eten toe. Wij hadden fijne soft seats, maar de trein bestond verder uit hard seats (houten tuinstoelen met of zonder licht en met of zonder airco). Even dacht ik dat paparazi afgeschud te hebben en de starende wereld in gegaan te zijn, maar in Sapa had de paparazzi (30 schreeuwende kindertjes met cameraatjes) mij weer gevonden. In Sapa hebben we scooters gehuurd en zijn we de rijstterrassen in gegaan. Het is moeilijk om uit te leggen hoe mooi dit landschap is. Misschien zegt het wat dat ik bijna 200 foto's heb genomen in 3 dagen tijd en dat is alleen mijn camera en dat we bijna na elke minuut wilden stoppen om te genieten van het uitzicht. Onderweg zijn we zoveel mooie mensen tegen gekomen: mannen met omgekrulde broeken en bemodderde benen, kinderen die kinderen op hun rug droegen met een een snotje uit hun neus, kinderen met een vogel op hun vinger en traditioneel geklede vrouwen met rijstmanden op hun rug. Boven op een berg hebben we stop gemaakt hier heeft Fleur zichzelf bezeerd: no happy pie voor Fleur (Alles is happy in Vietnam. De wc is een happy room, het is altijd happy hour). Hierdoor moesten we naar een Baksi (dokter). Dit komt waarschijnlijk weinig voor in dit gebied, want al snel waren we omringd door locals die kwamen kijken wat er aan de hand was. Door een van de locals zijn we uitgenodigd om naar haar huis te gaan om daar te lunchen en te overnachten. De no happy pie bracht ons een vette ervaring! Had ik al verteld dat ik geen rijbewijs heb en nog nooit op een scooter heb gereden (alleen achterop dan)? Ik heb mijn eerste scooter ervaring in Sapa gehad en het was zooo vet! Met een gewonde achterap zijn we na een stijle weg vol met stenen bij de hut waar we lunch gingen hebben aankomen. Onderweg maakte de scooter zulke rare geluiden. Het geluid leek op een volle chips zak met lucht dat zo af en toe knapte. Door de weg was de motor zo heet geworden, dat de scooter niet in brand is gevlogen is een wonder. Na een lunch dat in het huis op stenen bereid werd en waarbij het vuur aangestoken werd door bamboostokken hebben we besloten om er niet te overnachten, maar terug te gaan. De hut was zo primitief en de kinderen hadden kleren met gaten aan. Na een eerste dag zonder elektriciteit en een tweede dag zonder water zijn we weer gaan scooteren! Weer een ongelofelijk mooie lanschap met veel bochten, watervallen en bijna geen mens op de weg. Ik blijf off road echt geweldig vinden. Nooit geweten dat ik een natuur-mens ben..

Terug in Hanoi moest ik helaas alweer gedag zeggen tegen mijn lieve vriendinnetjes die naar het zuiden gingen en hallo zeggen tegen een Vietnamees meisje waar ik van 4 uur sochtends tot 1 uur s'ochtends mee opgetrokken ben. Zij wachtte op een vlucht en ik wachtte totdat ik in kon checken. Zij woonde in Singapore, had een Engelse man en kon prima Engels spreken. Vanaf 1 uur begon mijn alleen-reizen of toch niet? Het begon hevig te regenen en onderweg ontmoete ik een jongen (Bay) samen met hem heb ik gedinneert en gewacht totdat de regen ophield. De regen was op een gegeven moment zo hoog dat de winkeliers borden op de weg gingen zetten zodat de auto's niet konden passeren, want wanneer ze dat deden zorgden dit voor water schommelingen waardoor het water de winkels inkwam.

De volgende ochtend ben ik met een georganiseerde trip naar Halong Bay gegaan. In de bus ontmoette ik drie lieve Canadese meisjes waarmee ik de eerste dag/nacht heb doorgebracht. Halong bay is precies zoals op de fotos. Zelf als het regent is het mooi en indrukwekkend. Overal om je steken bergen uit het water, een plaatje! De eerste dag hebben we een grot bezocht, gekayaked, geluncht en met zn twintigen ge-assholt (kaartspel). De dag erop ben ik opgehaald en ben ik met een kleiner groepje 3 uur gaan kayaken van strandje naar ander strandje, heb ik gezwommen tussen de kwallen en Vietnameze mannen in speedo’s en ben ik naar een andere boot gebracht. Hier had ik mijn tweede overnachting op een boot met twintig nieuwe packpackers. Zij hadden tegen de regels in eigen drank mee en ook dit keer weer ge-assholt. Na twee super leuke nachten was de derde dag aangebroken. Op de boot heb ik een Argentijns meisje Paula leren kennen waarmee ik de volgende twee nachten en dagen in Hanoi heb doorgebracht. Met haar heb ik van oor tot oor gelachen, want onder andere haar Engelse uitspraken zijn om te huilen. Zij gaat de bus naar het Zuiden pakken en ik naar Laos.

Na 19 dagen zeg ik gedag tegen Vietnam en met knikkende knieën hallo tegen mijn busreis. Ik verwacht om 17:30 opgepikt te worden en 20 uur later in Luang Prabang (Laos) aan te komen... Hopelijk een verwachting dat uit gaat komen, want de verhalen over deze reis zijn berucht (5 uur wachten op de grens Nam Can, bus die het begeeft, chauffeurs die te veel drinken). Ik ben al best ver in mijn reis. Nog maar een maand en 13 dagen te gaan. Ik vind reizen tot nu toe geweldig, maar kom graag naar Nederland voor een tussenstop om mijn tweede reis in te plannen!

We zijn wat uren verder, want doordat ik eerder werd opgehaald had ik geen tijd om mijn blog te plaatsen. Momenteel ben ik in Luang Prabang (Laos) en heb ik een busrit van !32! uur opzitten. Iets te goedgelovig dacht ik echt een bus geboekt te hebben die er 20 uur over ging doen. Door de vele stops waarbij piepende kippen en dozen vol ?? werden ingeladen en doordat de bus het driemaal begaf (30 minuten, 1 uur en 2 uur) vetrokken we zondag om 17:00 en kwamen we dinsdag om 02:00 aan. De zits waren verder prima, de uitzicht was weer enorm mooi (zowel Vietnam als Laos is erg groen) en een groep Japanners en twee Amerikanen waren goed gezelschap waardoor het ietwat meeviel.

Voor nu veel liefs uit Laos en tot de volgende blog :)