Egypte; Cairo en de Rode zee
Blijf op de hoogte en volg Parisa
26 April 2018 | Egypte, Caïro
Terwijl ik dit schrijf zit ik in een datacenter in Cairo. Het gebouw wordt van buiten beveiligd door een steen van 20 bij 10 die tegen twee grote metalen deuren aanstaat. Binnen zitten vier beveiligers op groen beklede bureaustoelen met geel uitpuilende vulling. Na het inleveren van je identiteitsbewijs betreed je een koele ruimte met kasten vol schijven die super veel lawaai maken. Dames en heren welkom in the cloud. Ik zit liever hier dan buiten waar het 34 graden is.
Op de terugweg zitten wij in een versleten beklede oude auto naast een ontwikkelde chauffeur die opvallend goed engels spreekt. Hij vertelt hoe Egypte sinds de revolutie in 2011 is veranderd. Hoe de economie verslechterd is en wat de gevolgen zijn van de afname van de toeristen. Zo verdienen universitair geschoolden bij door ook taxi verdiensten aan te bieden, staan veel hotels leeg en worden de toeristen tot mijn ergernis extreem afgezet. Ik probeer mij te focussen op het gesprek. Op wat er buiten de auto gebeurd heb ik geen controle. Misschien komt dat doordat er geen rijbanen of stoplichten zijn. Of misschien komt dat omdat er geen speedlimit geldt. Nadat onze chauffeur op een auto voor ons is geknald, stapt hij uit de auto, schud de andere chauffeur de hand en rijdt rustig verder. Handjeklap in plaats van schadeclaims. In Cairo staan de meeste auto's stil door de extreme files. De meeste afstanden leg je sneller af met de fiets, maar dat is te gevaarlijk omdat er geen fietspaden zijn. Intussen zijn we aangekomen bij het vijfsterren hotel in een van de Nile Towers waar wij slapen. In de andere toren werken wij. De torens hebben aan de ene kant uitzicht op de Nijl en aan de andere kant op een krottenwijk. Buiten het hotel lijkt het alsof de tijd stil heeft gestaan en het land gestagneerd is in zijn ontwikkeling. Auto's blazen zwarte rook, de winkelproducten zijn bedekt met dikke grijze stof en de computers waar mee gewerkt wordt stammen uit de tijd van ms-dos. De meeste gebouwen zijn geel van kleur en hebben een grote advertentiebord buiten hangen. Inwoners verdienen geld met deze borden die veelal hun balkons en ramen bedekken. Ook in gesprekken merk ik dat de mensen zich weinig ontwikkeld hebben. Mogelijk doordat men zich beperkt tot haar eigen cultuur en geloof en nauwelijks buiten Egypte komt.
Als je toch in Egypte bent moet je wel naar de piramides. De tourgidsen zijn ongeschoolde jongens die hun kennis opdoen door een doorgeefcultuur. Achteraf zijn we in het Egyptisch museum erachter gekomen dat die informatie niet klopte. Rondom de piramides is naast de crisis ook de hiërarchie en macho cultuur zichtbaar; Mannen galopperen op paarden en rijden op kamelen en je moet de tourgids vragen hoeveel fooi je mag geven.
Gezien het project in Cairo zijn we in een jaartijd zes keer op een neer geweest. En als je toch in Egypte bent moet je ook uitwijken naar de Rode zee. Vijf tripjes naar de Rode zee verder variërend van 2 tot 7 dagen op de boot ben ik zoveel ervaringen rijker. Komt die, drie voorbeelden.
Zes uur in de ochtend. De zon is op en ik ook. Ik besluit om te zwemmen. Alleen midden op zee. Mijn zwembrilletje beslagen en dan opeens een haai, althans, dat denk ik. Voordat ik het weet trappelen mijn voeten terug naar de boot. Ik word geleid door angst. De duikinstructeur lacht en roept de anderen erbij. De boot is omsingeld door 40 dolfijnen. 40 dolfijntjes die in rondjes zwemmen met een leider voorop. Ondanks dat je op sommige momenten je verstand verliest en als een gek achter ze aan zwemt. Realiseer je op andere momenten ook dat je tussen dolfijnen zwemt die hun kinderen beschermen en je dus niet te dichtbij moet komen. Te laat ik kan ze aanraken. Plan A: verstijf en doe net als je niet bestaat zodat ze langs je zwemmen.
Een andere trip. Mijn been zit in het gips en door de druk kan ik niet dieper duiken dan 10 meter. Ik besluit om te snorkelen en word meegenomen door de grootste school vissen die ik ooit heb gezien. Hoe stiller ik lig hoe dichterbij ze komen. En dan zwem ik op eens naast iets wat lijkt op een blad. Hoe komt een bruin blaadje hier toch terecht? Ik wordt geroepen dat ik uit moet wijken. Ik zwem namelijk bijna in de poep. Niet van vissen want dat gebeurd continu, maar ze hebben de wc geleegd. Plan B: gil en zwem in paniek zo snel als je kan weg van het 'bruine blaadje'.
Een ander moment. Ik ben bezig met mijn Advanced certificatie en heb nog niet alles onder controle. Hierdoor drijf ik zonder dat ik het doorheb naar boven. De duikinstructeur probeert mij weer naar beneden te krijgen. Hij is boos en tegelijk opgewonden en enthousiast. Ondanks dat hij honderden haaien heeft gezien zwemmen wij op de oppervlakte een meter naast een white tip shark en vraagt hij mij of ik een foto van hem me de haai wil maken. Die jongen is me der eentje. De mannen op de boot zijn allemaal zo lief en ze werken hard. Echt hard en dat uren lang in de brandende zon.
Naast het adembenemende onderwater leven is de vervuiling van de zee ook een feit. Flessen, blikken, visdraden en drijvende matrassen. Welke woorden kan ik daaraan nog vuil maken?
Op de terugweg zitten wij in een versleten beklede oude auto naast een ontwikkelde chauffeur die opvallend goed engels spreekt. Hij vertelt hoe Egypte sinds de revolutie in 2011 is veranderd. Hoe de economie verslechterd is en wat de gevolgen zijn van de afname van de toeristen. Zo verdienen universitair geschoolden bij door ook taxi verdiensten aan te bieden, staan veel hotels leeg en worden de toeristen tot mijn ergernis extreem afgezet. Ik probeer mij te focussen op het gesprek. Op wat er buiten de auto gebeurd heb ik geen controle. Misschien komt dat doordat er geen rijbanen of stoplichten zijn. Of misschien komt dat omdat er geen speedlimit geldt. Nadat onze chauffeur op een auto voor ons is geknald, stapt hij uit de auto, schud de andere chauffeur de hand en rijdt rustig verder. Handjeklap in plaats van schadeclaims. In Cairo staan de meeste auto's stil door de extreme files. De meeste afstanden leg je sneller af met de fiets, maar dat is te gevaarlijk omdat er geen fietspaden zijn. Intussen zijn we aangekomen bij het vijfsterren hotel in een van de Nile Towers waar wij slapen. In de andere toren werken wij. De torens hebben aan de ene kant uitzicht op de Nijl en aan de andere kant op een krottenwijk. Buiten het hotel lijkt het alsof de tijd stil heeft gestaan en het land gestagneerd is in zijn ontwikkeling. Auto's blazen zwarte rook, de winkelproducten zijn bedekt met dikke grijze stof en de computers waar mee gewerkt wordt stammen uit de tijd van ms-dos. De meeste gebouwen zijn geel van kleur en hebben een grote advertentiebord buiten hangen. Inwoners verdienen geld met deze borden die veelal hun balkons en ramen bedekken. Ook in gesprekken merk ik dat de mensen zich weinig ontwikkeld hebben. Mogelijk doordat men zich beperkt tot haar eigen cultuur en geloof en nauwelijks buiten Egypte komt.
Als je toch in Egypte bent moet je wel naar de piramides. De tourgidsen zijn ongeschoolde jongens die hun kennis opdoen door een doorgeefcultuur. Achteraf zijn we in het Egyptisch museum erachter gekomen dat die informatie niet klopte. Rondom de piramides is naast de crisis ook de hiërarchie en macho cultuur zichtbaar; Mannen galopperen op paarden en rijden op kamelen en je moet de tourgids vragen hoeveel fooi je mag geven.
Gezien het project in Cairo zijn we in een jaartijd zes keer op een neer geweest. En als je toch in Egypte bent moet je ook uitwijken naar de Rode zee. Vijf tripjes naar de Rode zee verder variërend van 2 tot 7 dagen op de boot ben ik zoveel ervaringen rijker. Komt die, drie voorbeelden.
Zes uur in de ochtend. De zon is op en ik ook. Ik besluit om te zwemmen. Alleen midden op zee. Mijn zwembrilletje beslagen en dan opeens een haai, althans, dat denk ik. Voordat ik het weet trappelen mijn voeten terug naar de boot. Ik word geleid door angst. De duikinstructeur lacht en roept de anderen erbij. De boot is omsingeld door 40 dolfijnen. 40 dolfijntjes die in rondjes zwemmen met een leider voorop. Ondanks dat je op sommige momenten je verstand verliest en als een gek achter ze aan zwemt. Realiseer je op andere momenten ook dat je tussen dolfijnen zwemt die hun kinderen beschermen en je dus niet te dichtbij moet komen. Te laat ik kan ze aanraken. Plan A: verstijf en doe net als je niet bestaat zodat ze langs je zwemmen.
Een andere trip. Mijn been zit in het gips en door de druk kan ik niet dieper duiken dan 10 meter. Ik besluit om te snorkelen en word meegenomen door de grootste school vissen die ik ooit heb gezien. Hoe stiller ik lig hoe dichterbij ze komen. En dan zwem ik op eens naast iets wat lijkt op een blad. Hoe komt een bruin blaadje hier toch terecht? Ik wordt geroepen dat ik uit moet wijken. Ik zwem namelijk bijna in de poep. Niet van vissen want dat gebeurd continu, maar ze hebben de wc geleegd. Plan B: gil en zwem in paniek zo snel als je kan weg van het 'bruine blaadje'.
Een ander moment. Ik ben bezig met mijn Advanced certificatie en heb nog niet alles onder controle. Hierdoor drijf ik zonder dat ik het doorheb naar boven. De duikinstructeur probeert mij weer naar beneden te krijgen. Hij is boos en tegelijk opgewonden en enthousiast. Ondanks dat hij honderden haaien heeft gezien zwemmen wij op de oppervlakte een meter naast een white tip shark en vraagt hij mij of ik een foto van hem me de haai wil maken. Die jongen is me der eentje. De mannen op de boot zijn allemaal zo lief en ze werken hard. Echt hard en dat uren lang in de brandende zon.
Naast het adembenemende onderwater leven is de vervuiling van de zee ook een feit. Flessen, blikken, visdraden en drijvende matrassen. Welke woorden kan ik daaraan nog vuil maken?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
