Mexico part 1
Blijf op de hoogte en volg Parisa
03 April 2017 | Mexico, Mexico-stad
Bestemming Mexico.
Een reis die ik jaren uitgesteld heb omdat het te gevaarlijk zou zijn. Een bijzondere reis voor mij omdat ik het land echt wilde voelen en door de mensen, het eten, de muziek en de natuur is dat ook gelukt. Het is prachtig binnen gekomen waardoor ik het moeilijk los kan laten.
In Mexico heb ik mijn 28ste verjaardag en vaste aanstelling als psycholoog gevierd. Dit keer had ik geen dingen op mijn to list staan. Dit tot de ergernis van een van de eerste jongens die ik ontmoet heb. Een Braziliaanse die tot in detail zijn reis had gepland. Doordat hij continu dezelfde twee vragen stelde: ‘Wat ga je morgen doen en ga je met mij mee?’, wilde ik door opeengestapelde frustraties bijna mijn sok opeten. Goed ik had dus geen plan en weinig sokken mee.
Eenmaal in Mexico City deden zowel mijn creditcard als mijn pinpas het niet. Ik moest op de een of andere manier van het vliegveld bij het hotel zien te komen, welke 30 minuten rijden van het vliegveld ligt. Na wat onbehulpzame telefoontjes met mijn bank en bij verschillende betaalautomaten geprobeerd te hebben, was het raak en zat ik dan eindelijk in de taxi richting mijn hotel. Dit hotel had Ricardo voor mij uitgekozen zodat ik veilig zou zijn. Ik moet zeggen dat ik mij totaal niet onveilig heb gevoeld. Oke, er staat in elke straat een politieagent en ik ben nooit savonds alleen op straat geweest.
Mexico city is een grote stad. Door de hoge bouwprijs van hoge aardbeving bestendige gebouwen is de stad vooral uitgestrekt met huizen. Het aantal inwoners maakt de stad dus niet perse groot, maar de manier waarop het gebouwd is. Er is ontzettend veel te zien en te doen. We hebben in het museum een rondleiding gehad over de geschiedenis van Mexico. Erg interessante rondleiding door een moeilijk verstaanbare rondleidster. Misschien valt dat te wijten aan de Spaanse tong die bij het spreken van de Engelse taal in de weg zit. En ik had al geleerd om soms een andere pad te bewandelen. Dit keer leidde dit pad mij en Neha, een onschuldig uitziende meisje dat alles is behalve dat, naar een gratis paleisbezoek met een rondleiding gegeven door de architect. Verder wist ik al dat ik niet heel warm werd van stenen, maar dat werd mij nogmaals duidelijk toen ik de Teotihuacan tempels en later in mijn reis, Coba, bezocht.
Na een avondje stappen zat ik in de bus richting Xalapa city waar ik Ricardo na 8 jaar weer zou zien. Nadat hij mij opgehaald had reden wij naar zijn vrienden die helemaal geen Engels konden. Toch hebben zij ontzettend hun best gedaan om met mij te praten en mij op mijn gemak te stellen. Savonds zijn we naar het huis van Ricardo gereden dat afgelegen in een dorpje ligt. Hij had een mooi afgewerkt oranje huis omringd door bananenbomen, kippen en een ons -kent-ons cultuur.
Ricardo dacht mij blijer te maken met Veracruz. Dus we reden de volgende dag naar zijn tweede huis aan het water. In Veracruz heb ik kennisgemaakt met de mannen die achter jouw geld aan zwemmen. Je gooit een muntje in het water welke zij opduiken, uuuhh. Verder heb ik gehangen, gechilt en gebbqd met zijn vrienden. Allemaal hele lieve jongens die goed Engels kunnen en dit ook spraken zodat ik mee kon praten. De dagen met Ricardo hebben we afgesloten met een ritje naar een sfeervol restaurant aan Laguna Mandinga. De live muziek, het eten en het uitzicht maakten van deze plek mijn lievelingsplek tot dusver. Gezien ik de week afsloot met confession part 3 in verband met het Mexicaanse vreemdgaan cultuur had ik wel zin in een nieuw avontuur.
Zo gezegd zo gedaan. Ik nam een vlucht van Veracruz naar het oosten. De vluchten zijn kort en, als je geen bagage hoeft in te checken, zo rond de 40 euro. Dat is ter info voor mijn volgers, want ik heb gewoon het dubbele betaald omdat ik mijn koffer moest inchecken. In het vliegtuig zat ik naast een jongen met tegenovergestelde interesses dan de jongens die ik tot dusver had ontmoet. Ik zou hem toevoegen op facebook. Door zijn profiel kwam ik erachter dat hij twee kinderen en een vrouw heeft (omfg confession part 4). Oke memo aan mezelf: vreemdgaan en nerdie interesses correleren ook.
Aangekomen op het vliegveld van Cancun schrok ik van de hevige regen, korte jurkjes, lange wimpers en Amerikaanse borsten. Ik besloot om door te reizen naar Playa del Carmen en belande op advies in een hostel gerund door een Koreaan en lieve uitnodigde personeel. Voordat ik het wist was ik bevriend geraakt met een 60-jarige hostelganger en deelde ik een kamer met een meisje dat mij achteraf over haar diagnose bipolare stoornis vertelde. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Ze zweette als een rund omdat ze 1 dag geen wiet had gerookt, was twee keer verloofd geweest en ze viel me aan toen ik haar zoals afgesproken wakker probeerde te maken. Desondanks hadden we zoals ik als psycholoog zou zeggen; gedeeld plezier en was er sprake van wederkerig contact.
Maar yes! Via via kwam ik in contact met mijn tweede Mexicaanse tourguide; een lieve freediver genaamd Carlos. Ik was door de tekens van WhatsApp in de veronderstelling dat we de dag erop met haaien zouden zwemmen, maar al gauw zwom ik een meter van een krokodil af. Dit klinkt stoerder dan het was, want het was een baby krokodil die hoogstwaarschijnlijk in de cinote verbleef totdat hij groot genoeg was. Ondanks dat ik die avond dood vermoeid in bed lag, werd ik wakker gesnurkt door iets dat groter was dan de mensheid. Niet alleen zij maar ook mijn ontstoken teen hielden mij die nacht wakker. Daar lag ik dan de volgende ochtend met mijn goede gedrag op de tafel van de dokter. Het valt mij op dat in het buitenland meer medicatie wordt voorgeschreven dan in Nederland, dus doei recept. Met te weinig geld op zak en een ontstoken teen besloot ik te gaan duiken op Gozumel. Als plan A goed is heb je geen plan B nodig. Ik heb plan C ingezet en ben een rondje om het eiland gaan fietsen. Weet je nog die irritante Braziliaan? Die was op dit eiland en een van de eerste dingen die hij mij vroeg was om een foto van hem te maken. Dat was ik helemaal vergeten te vertellen maar ook daaraan heb ik mij geïrriteerd. Hij wilde continu gefotografeerd worden. Die avond belande ik op een feestje op het dak van Carlos. Bij binnenkomst dacht ik dat mij Smint werd aangeboden. Het ijzeren doosje en de kleine pillen leken er sprekend op. Maar nee hoor ik was op een drugsfeestje beland. Gezien de jongen die mij naar huis zou rijden geen boeh of bah meer kon zeggen, ben ik samen met vele anderen blijven logeren en heeft Charly mij de volgende dag in mijn hostel afgezet waar ik mijn spullen heb gepakt en richting het zuiden ben gereisd.
Die avond werd ik alweer opgehaald door een van de jongens die ik samen met Charly had ontmoet. Hij redde mij van de hippie hostel waar mijn medicatie opgegeten was door een muis en hij bood avontuur na avontuur. Zo belande ik die avond nog op een feestje op het strand in Tulum met hippe expats. Zij hielpen ons aan een mooie hotel waar ik wakker werd gemaakt om te komen luisteren naar live muziek. Echt zo mooi. Die dag erop reden we nog verder naar het zuiden richting Bacalar. Elke centimeter naar het zuiden is mooi. Voordat ik naar Mexico ging had ik mijn rijbewijs helaas niet gehaald. Charly bood mij de optie om in zijn Jeep te rijden, maar toen ik eenmaal begon twijfelde hij of ik wel echt kon rijden. Gelukkig mocht ik een paar dagen later in een nieuwe diesel auto tussen de palmbomen richting de meest mooie wateren rijden. De spontaniteit van Dalmiro was heel fijn. We hebben echt een toffe rit gemaakt. Eenmaal terug in het hotel waren we beiden bekaf. Het idee was even een hapje te eten en vroeg te slapen, maar we kwamen de volgende ochtend om 8 uur terug. Wat een avond. Ik hoorde de muziek en was verkocht. Ik heb mijn slippers uitgedaan en mijn voeten zwart gedanst. Maar Dalmiro moest zich op een andere manier vermaken. Hij vond dat er te veel mannen waren en hij vond reggeton, R&B en hiphop maar niks. Dus voordat ik het wist had hij zoveel gedronken en gesnoven dat hij niet meer te volgen was. Gezien zijn staat moest ik weer rijden. Wat een straf. Haha. Ik had dikke lol. Voor het eerst reed ik, nog steeds zonder rijbewijs, op een drukke weg met stoplichten, andere auto’s en zonder instructeur of iemand die in staat was te helpen. Na een paar uurtjes slaap zijn we gaan hardlopen in de brandende zon. Niet helemaal zoals we de dag ervoor hadden bedacht, maarja de nacht ervoor was ook ietsje anders gelopen. Maar gelukkig kon ik daarna met mijn hardloopkleren aan een duik nemen in de cinote. Na deze avonduren vond ik het wel welletjes geweest en besloot ik mijn laatste avond op een chille manier met Charly te spenderen. Dus zo gezegd zo gedaan. Alhoewel, het is maar net hoe je het bekijkt. Om 1 uur snachts kwam ik erachter dat ik een visum nodig had voor mijn overstap in Amerika. Op verschillende manieren heb ik geprobeerd om van te voren er zeker van te zijn dat ik op de vlucht mocht, maar helaas zelfs nadat ik geland was in ??? was ik er nog niet zeker van of ik het land in mocht. Ik ben zo blij dat ik altijd een engeltje met mij meedraag. Mijn visumaanvraag was optijd toegezegd. Daar ben ik dan veilig en wel terug in Nederland.
Een reis die ik jaren uitgesteld heb omdat het te gevaarlijk zou zijn. Een bijzondere reis voor mij omdat ik het land echt wilde voelen en door de mensen, het eten, de muziek en de natuur is dat ook gelukt. Het is prachtig binnen gekomen waardoor ik het moeilijk los kan laten.
In Mexico heb ik mijn 28ste verjaardag en vaste aanstelling als psycholoog gevierd. Dit keer had ik geen dingen op mijn to list staan. Dit tot de ergernis van een van de eerste jongens die ik ontmoet heb. Een Braziliaanse die tot in detail zijn reis had gepland. Doordat hij continu dezelfde twee vragen stelde: ‘Wat ga je morgen doen en ga je met mij mee?’, wilde ik door opeengestapelde frustraties bijna mijn sok opeten. Goed ik had dus geen plan en weinig sokken mee.
Eenmaal in Mexico City deden zowel mijn creditcard als mijn pinpas het niet. Ik moest op de een of andere manier van het vliegveld bij het hotel zien te komen, welke 30 minuten rijden van het vliegveld ligt. Na wat onbehulpzame telefoontjes met mijn bank en bij verschillende betaalautomaten geprobeerd te hebben, was het raak en zat ik dan eindelijk in de taxi richting mijn hotel. Dit hotel had Ricardo voor mij uitgekozen zodat ik veilig zou zijn. Ik moet zeggen dat ik mij totaal niet onveilig heb gevoeld. Oke, er staat in elke straat een politieagent en ik ben nooit savonds alleen op straat geweest.
Mexico city is een grote stad. Door de hoge bouwprijs van hoge aardbeving bestendige gebouwen is de stad vooral uitgestrekt met huizen. Het aantal inwoners maakt de stad dus niet perse groot, maar de manier waarop het gebouwd is. Er is ontzettend veel te zien en te doen. We hebben in het museum een rondleiding gehad over de geschiedenis van Mexico. Erg interessante rondleiding door een moeilijk verstaanbare rondleidster. Misschien valt dat te wijten aan de Spaanse tong die bij het spreken van de Engelse taal in de weg zit. En ik had al geleerd om soms een andere pad te bewandelen. Dit keer leidde dit pad mij en Neha, een onschuldig uitziende meisje dat alles is behalve dat, naar een gratis paleisbezoek met een rondleiding gegeven door de architect. Verder wist ik al dat ik niet heel warm werd van stenen, maar dat werd mij nogmaals duidelijk toen ik de Teotihuacan tempels en later in mijn reis, Coba, bezocht.
Na een avondje stappen zat ik in de bus richting Xalapa city waar ik Ricardo na 8 jaar weer zou zien. Nadat hij mij opgehaald had reden wij naar zijn vrienden die helemaal geen Engels konden. Toch hebben zij ontzettend hun best gedaan om met mij te praten en mij op mijn gemak te stellen. Savonds zijn we naar het huis van Ricardo gereden dat afgelegen in een dorpje ligt. Hij had een mooi afgewerkt oranje huis omringd door bananenbomen, kippen en een ons -kent-ons cultuur.
Ricardo dacht mij blijer te maken met Veracruz. Dus we reden de volgende dag naar zijn tweede huis aan het water. In Veracruz heb ik kennisgemaakt met de mannen die achter jouw geld aan zwemmen. Je gooit een muntje in het water welke zij opduiken, uuuhh. Verder heb ik gehangen, gechilt en gebbqd met zijn vrienden. Allemaal hele lieve jongens die goed Engels kunnen en dit ook spraken zodat ik mee kon praten. De dagen met Ricardo hebben we afgesloten met een ritje naar een sfeervol restaurant aan Laguna Mandinga. De live muziek, het eten en het uitzicht maakten van deze plek mijn lievelingsplek tot dusver. Gezien ik de week afsloot met confession part 3 in verband met het Mexicaanse vreemdgaan cultuur had ik wel zin in een nieuw avontuur.
Zo gezegd zo gedaan. Ik nam een vlucht van Veracruz naar het oosten. De vluchten zijn kort en, als je geen bagage hoeft in te checken, zo rond de 40 euro. Dat is ter info voor mijn volgers, want ik heb gewoon het dubbele betaald omdat ik mijn koffer moest inchecken. In het vliegtuig zat ik naast een jongen met tegenovergestelde interesses dan de jongens die ik tot dusver had ontmoet. Ik zou hem toevoegen op facebook. Door zijn profiel kwam ik erachter dat hij twee kinderen en een vrouw heeft (omfg confession part 4). Oke memo aan mezelf: vreemdgaan en nerdie interesses correleren ook.
Aangekomen op het vliegveld van Cancun schrok ik van de hevige regen, korte jurkjes, lange wimpers en Amerikaanse borsten. Ik besloot om door te reizen naar Playa del Carmen en belande op advies in een hostel gerund door een Koreaan en lieve uitnodigde personeel. Voordat ik het wist was ik bevriend geraakt met een 60-jarige hostelganger en deelde ik een kamer met een meisje dat mij achteraf over haar diagnose bipolare stoornis vertelde. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Ze zweette als een rund omdat ze 1 dag geen wiet had gerookt, was twee keer verloofd geweest en ze viel me aan toen ik haar zoals afgesproken wakker probeerde te maken. Desondanks hadden we zoals ik als psycholoog zou zeggen; gedeeld plezier en was er sprake van wederkerig contact.
Maar yes! Via via kwam ik in contact met mijn tweede Mexicaanse tourguide; een lieve freediver genaamd Carlos. Ik was door de tekens van WhatsApp in de veronderstelling dat we de dag erop met haaien zouden zwemmen, maar al gauw zwom ik een meter van een krokodil af. Dit klinkt stoerder dan het was, want het was een baby krokodil die hoogstwaarschijnlijk in de cinote verbleef totdat hij groot genoeg was. Ondanks dat ik die avond dood vermoeid in bed lag, werd ik wakker gesnurkt door iets dat groter was dan de mensheid. Niet alleen zij maar ook mijn ontstoken teen hielden mij die nacht wakker. Daar lag ik dan de volgende ochtend met mijn goede gedrag op de tafel van de dokter. Het valt mij op dat in het buitenland meer medicatie wordt voorgeschreven dan in Nederland, dus doei recept. Met te weinig geld op zak en een ontstoken teen besloot ik te gaan duiken op Gozumel. Als plan A goed is heb je geen plan B nodig. Ik heb plan C ingezet en ben een rondje om het eiland gaan fietsen. Weet je nog die irritante Braziliaan? Die was op dit eiland en een van de eerste dingen die hij mij vroeg was om een foto van hem te maken. Dat was ik helemaal vergeten te vertellen maar ook daaraan heb ik mij geïrriteerd. Hij wilde continu gefotografeerd worden. Die avond belande ik op een feestje op het dak van Carlos. Bij binnenkomst dacht ik dat mij Smint werd aangeboden. Het ijzeren doosje en de kleine pillen leken er sprekend op. Maar nee hoor ik was op een drugsfeestje beland. Gezien de jongen die mij naar huis zou rijden geen boeh of bah meer kon zeggen, ben ik samen met vele anderen blijven logeren en heeft Charly mij de volgende dag in mijn hostel afgezet waar ik mijn spullen heb gepakt en richting het zuiden ben gereisd.
Die avond werd ik alweer opgehaald door een van de jongens die ik samen met Charly had ontmoet. Hij redde mij van de hippie hostel waar mijn medicatie opgegeten was door een muis en hij bood avontuur na avontuur. Zo belande ik die avond nog op een feestje op het strand in Tulum met hippe expats. Zij hielpen ons aan een mooie hotel waar ik wakker werd gemaakt om te komen luisteren naar live muziek. Echt zo mooi. Die dag erop reden we nog verder naar het zuiden richting Bacalar. Elke centimeter naar het zuiden is mooi. Voordat ik naar Mexico ging had ik mijn rijbewijs helaas niet gehaald. Charly bood mij de optie om in zijn Jeep te rijden, maar toen ik eenmaal begon twijfelde hij of ik wel echt kon rijden. Gelukkig mocht ik een paar dagen later in een nieuwe diesel auto tussen de palmbomen richting de meest mooie wateren rijden. De spontaniteit van Dalmiro was heel fijn. We hebben echt een toffe rit gemaakt. Eenmaal terug in het hotel waren we beiden bekaf. Het idee was even een hapje te eten en vroeg te slapen, maar we kwamen de volgende ochtend om 8 uur terug. Wat een avond. Ik hoorde de muziek en was verkocht. Ik heb mijn slippers uitgedaan en mijn voeten zwart gedanst. Maar Dalmiro moest zich op een andere manier vermaken. Hij vond dat er te veel mannen waren en hij vond reggeton, R&B en hiphop maar niks. Dus voordat ik het wist had hij zoveel gedronken en gesnoven dat hij niet meer te volgen was. Gezien zijn staat moest ik weer rijden. Wat een straf. Haha. Ik had dikke lol. Voor het eerst reed ik, nog steeds zonder rijbewijs, op een drukke weg met stoplichten, andere auto’s en zonder instructeur of iemand die in staat was te helpen. Na een paar uurtjes slaap zijn we gaan hardlopen in de brandende zon. Niet helemaal zoals we de dag ervoor hadden bedacht, maarja de nacht ervoor was ook ietsje anders gelopen. Maar gelukkig kon ik daarna met mijn hardloopkleren aan een duik nemen in de cinote. Na deze avonduren vond ik het wel welletjes geweest en besloot ik mijn laatste avond op een chille manier met Charly te spenderen. Dus zo gezegd zo gedaan. Alhoewel, het is maar net hoe je het bekijkt. Om 1 uur snachts kwam ik erachter dat ik een visum nodig had voor mijn overstap in Amerika. Op verschillende manieren heb ik geprobeerd om van te voren er zeker van te zijn dat ik op de vlucht mocht, maar helaas zelfs nadat ik geland was in ??? was ik er nog niet zeker van of ik het land in mocht. Ik ben zo blij dat ik altijd een engeltje met mij meedraag. Mijn visumaanvraag was optijd toegezegd. Daar ben ik dan veilig en wel terug in Nederland.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
